هنر بیان!

هنر بیان!

اگر مقاتل،کتب تاریخی و سایر منابع نگاه کنیم می بینیم که تنها اصل واقعه و مصیبت را بیان کرده اند. حال مداح بزرگوار چطور باید این اصل را پرورش دهد و به جان مستمع بنشاند. با فرمایشی از مقام معظم رهبری جواب سوال را عرض میکنم.

^{اول: ما باید حادثه را خالص کنیم و سپس ابعاد مختلف آن را با بیان های هنری از شعر و نثر وسبک روضه برای مردم تشریح نماییم.}

همه کسانی که بخواهند با بیان هنری حادثه ای را نقل کنند فقط به متن حادثه نمی پردازند.

وقتی می شنوید در شرایط خاصی سخن از زبان کسی جاری شده میتوانید احساسات آن گوینده سخن را هم حدس بزنید.یک چیز  قهری است. اگر در بیابانی در مقابل لشکریانی انسان حرفی بر زبان جاری میکند،بسته به آنکه آن حرف چه باشد: دعوت

،التماس،تهدید... قاعدتا حالاتی در ذهن این گوینده وجود دارد که این برای شنونده عاقل قابل حدس است و برای گوینده هنرمند قابل بیان می باشد.

ما وقتی بخواهیم حالات امام و اصحابش(علیهم السلام) را در روز و شب عاشورا بیان کنیم، قهرا خصوصیاتی دارد.فرض کنید سخنی را که امام (علیه السلام) با یارانش در شب عاشورا گفته است، می توانید با این خصوصیات بیان کنید:

در تاریکی شب و یا در تاریکی غم انگیز و حزن آور آن شب و از این قبیل....

این پیرایه ها، نه مضر و نه دروغ است؛ اما بعضی از پیرایه ها دروغند و بعضی از نقل ها خلاف می باشند که اینها را بایستی

 شناخت و جدا کرد.

ولی به طور کلی باید بگویم که  حادثه عاشورا ، به عنوان پشتوانه ی نهضت و انقلاب،باید آبرومند و پرتپش و پر قدرت باقی بماند.

اگر برخورد امروز ما با این حادثه، مثل روضه خوانی باشد که در پنجاه سال قبل برخورد میکرد ، یعنی چیزی را در جایی می دید و

مثلا بر حسب احتمال ذهنی، آن را ترجیح می دادو نقل می کردو مومنین را می گریاند و هم آنها و هم خود او به ثواب می رسیدند

  ممکن است به حادثه ضرر بزنیم.

---------

جهت مطالعه بیشتر آثار استاد سید مهدی حسینی مانند کتاب آینه غبار پیشنهاد می شود.